"நான் அவைகளை என் பிள்ளைகள் போல பார்த்து கொள்கிறேன், அவைகளை பொறுத்த வரை என்னை தங்கள் தாயாகவே நினைக்கின்றன, என் முகத்தோடு முகம் வைத்து உரசி விளையாடி, மூக்கில் முத்தம் கொடுத்து தங்கள் அன்பை வெளிப்படுத்துகின்றன" என்கிறார் ஜேனிஸ் ஹேலி. இவர் தன் வீட்டில் வளர்க்கும் நாய் குட்டிகளை பற்றி சொல்கிறார் என்று தானே நினைத்திருப்பிர்கள் ஆனால் நீங்களும் நானும் நினைத்தது போல் அவர் நாய் குட்டி பற்றி பேசவில்லை, அவர் தன் வீட்டு கொல்லைப்புற தோட்டத்தில் வளர்க்கும் இரண்டு புலிகளை பற்றி தான் பேசுகிறார். சேபர் என்ற அறுநூறு எல் பி எடையுள்ள பெங்கால் வெள்ளை ஆண் புலியையும், ஜன்டா என்ற நானூறு எல் பி எடையுள்ள பெங்கால் பெண் புலி ஒன்றையும் அவைகள் குட்டியாக இருந்த காலத்திலிருந்து வளர்த்து பராமரித்து வருகிறார்.
இப்போது ஐம்பத்தி ஏழு வயதாகும் ஜேனிஸ்க்கும் அவர் கணவர் டேவிட்டிற்க்கும் ஆறு வயதாகும் சேபரையும், பனிரெண்டு வயதாகும் ஜன்டாவையும் பார்த்து கொள்வதே முழு நேர வேலையாய் இருக்கிறது. புலிகளை வீட்டின் கொல்லைப்புற தோட்டத்தில் வளர்ப்பது என்றால் பக்கத்து வீட்டில். தெருவில் இருப்பவர்கள் எதிர்க்காமல் இருப்பார்களா? ஆரம்பத்தில் எதிர்ப்பு இருந்தது, ஆனால் நாட்கள் செல்ல செல்ல அவர்கள் புரிந்து கொண்டு விட்டார்கள்.
கிட்டத்தட்ட ஒரு நாளைக்கு பனிரெண்டு மணி நேரம் புலிகளுடன் செலவிடும் ஜேனிஸ் இரவில் அவைகளை உறங்க வைத்த பிறகு தானும் சில மணி நேரம் ஓய்வு எடுக்கிறார். ஆளை கொல்லும் புலிகளை கூட அன்பினால் கட்டி போட்டு விட முடியும் என்று நிரூபித்திருக்கிறார் ஜேனிஸ்.
